N A P O L E O N  I N  D E  M I S T

Een avondwandeling in het gouden uurtje is als douchen voor het slapengaan. Met Mook liep ik een ommetje over de Groenedijk, de geboortegrond van mijn vader. Dit alles achter mijn huis.

We slopen langs De put van Kraal, tientallen jaren geleden een vuilstortplaats waar mijn vader en zijn vriendjes graag speelden. Niet zonder gevaar; men had vrees voor giftige grond. Vroeger werden er per bootjes hele ijskasten, motorblokken en accu’s neergesmeten. Nu is het een vredig polderpark waar de ijscoman niks verkoopt. Met een hoge heuvel waarop, te midden van een stalen boog met schommels, drie Italiaanse populieren staan te fluisteren. Vanuit mijn huis kijk ik hier altijd aangenaam op neer. De silhouetten van deinende kinderen zijn geluidloos, ze dansen schimmig in het zalmroze.

Ineens staat Mook stil, draait zich naar mij toe en slaat als een priester zijn armen uit. Sinds kort mist hij zijn linker hoektand. Hij grijnst extra grimmig tot een implantaat hem zijn heksenmantel zal afnemen; ‘In het VPRO-programma Waar gebeurd vertelde Willem Woertman op déze plek – of hij dronken was weet ik niet – dat hij bij De put van Kraal Napoleon te paard uit de mist had zien verschijnen.’ Met een bars en beneveld stemgeluid geeft Mook midden op de dijk een immitatie van Woeste Willem uit dit verloren televisieprogramma. Achter zijn rug duikt een fietser op, de man zijn mond staat strak omlaag. Het heerschap stelt geen prijs op theatraliteiten als deze, zoveel is duidelijk. Hij omzeilt mijn vriend en fietst driftig verder.

Ik besef mij dat ik iedere keer als ik voorbij De put van Kraal fiets Napoleon zal zien. Te paard én in de mist. Na vandaag zal de realiteit dat beeld nooit meer kunnen vernietigen.

Een eind verder op de dijk, met de avondbries in onze rug, hoor ik ineens wel het gegil vanaf de schommels. Ik kijk om, de zon is bijna onder.

‘De zoon van Willem Woertman heette Willem Woertman junior. In bepaalde kringen noemde men hem Rode Willem. Die is een paar jaar geleden in een kofferbak gevonden, dood. Stond gewoonweg geparkeerd voor het politiebureau in Maarssen.’

Ter hoogte van de boerderij van Van Schip klapt een vrouw onophoudelijk in haar handen terwijl ze om een bossage huppelt. Ze roept voortdurend ‘Frakkie!’; de dame zoekt een hond die ook aan ons zicht verloren gaat.

‘Waar gebeurd!’, spreekt Mook overtuigend over het noodlot van Willem junior. Hoezeer ik Rode Willem ook voor mij zie, met geknakte nek in een te warme kofferbak, het verschijnen van Napoleon in de mist zal voor eeuwig waarachtiger zijn.

Rik van Schaik, juni 2021

Klik hier voor meer.

De put van Kraal op de Utrechtse Groenedijk

© Rik van Schaik 2021

info@rikvanschaik.nl